- rusticitas
- rustĭcĭtas, ātis, f. [rusticus] (not anteAug.).I.Lit.A.Country life and occupations, i. e. tillage, husbandry, Pall. Insit. 11.—B.Concr., country people, Pall. 1, 31; Cod. Just. 1, 55, 3.—II.Transf., the manners of the country or of country people, rustic behavior, rusticity (opp. urbanitas);
in a good and (more freq.) in a bad sense: patria est ei Brixia, ex illā nostrā Italiā, quae multum adhuc verecundiae, frugalitatis atque etiam rusticitatis antiquae retinet ac servat,
Plin. Ep. 1, 14, 4; cf. Plin. 35, 4, 9, § 26; Calp. Ecl. 4, 4.—In a bad sense:cultus adest, nec nostros mansit in annos Rusticitas priscis illa superstes avis,
Ov. A. A. 3, 128:rusticitas, non pudor ille fuit,
id. ib. 1, 672:vultus sine rusticitate pudentes,
id. H. 20, 59:(urbanitas) cui contraria sit rusticitas,
Quint. 6, 3, 17; cf.:et imperitia, et rusticitas, et rigor,
id. 6, 1, 37:in quo (ore) nulla neque rusticitas neque peregrinitas resonet,
id. 11, 3, 30:verborum atque ipsius etiam soni,
id. 11, 3, 10:aliquem rusticitatis arguere,
Suet. Caes. 53:ignorare propter rusticitatem jus suum,
Dig. 49, 14, 2 fin.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.